Οσα ήθελα να πω για το βιβλίο του Αντώνη Νικοπολίδη

Μετά από περίπου 3,5 ώρες ανάγνωσης, έκλεισα το βιβλίο του Αντώνη Νικοπολίδη («Ο αγώνας της ζωής μου», κυκλοφορεί από τις «MVPublications») με μεγάλη ικανοποίηση. Διότι, πέρα από όλα τα άλλα, τα οποία σημειώνω παρακάτω, αυτό το βιβλίο είναι μια απόδειξη που τεκμηριώνει τον ισχυρισμό όσων από εμάς, τους αθλητικούς δημοσιογράφους επιμένουμε στην ανάγκη δημιουργίας ελληνικής αθλητικής βιβλιογραφίας, την οποία αντιλαμβανόμαστε ως αναγκαία συνθήκη για την πρόοδο, την εξέλιξη και την αναβάθμιση του ελληνικού αθλητισμού.

Είμαι ανάμεσα σε αυτούς που προτρέπουν τους μεγάλους Ελληνες αθλητές, προπονητές, υπηρέτες του αθλητισμού να αποτυπώσουν στις χάρτινες σελίδες ενός βιβλίου την εμπειρία, την γνώση, τη σοφία, την αντίληψη, τα συναισθήματα, τα διδάγματα, όλα όσα κληρονόμησαν από τον αθλητισμό. Από τα πρώτα μου χρόνια σε αυτή τη δουλειά, περίπου 20 χρόνια πίσω, αντιλαμβανόμουν ότι έχει νόημα να δημιουργούνται τέτοιου είδους εγχειρίδια, σχολικά βιβλία επαγγελματικού και αθλητικού προσανατολισμού, που θα φτάνουν στα χέρια των πιτσιρικάδων και των αθλητικών παιδαγωγών τους, ως βοηθήματα για να μεγαλώσουν καλύτερα και καλύτεροι αθλητές.

Σε αυτή την κατηγορία των βιβλίων εντάσσω τον «αγώνα της ζωής μου» του Αντώνη Νικοπολίδη, ένα βιβλίο που φέρει σε πέρας την ευθύνη του «επιμορφωτικό» χαρακτηρισμού, το οποίο θα αποδειχθεί πολύτιμο εργαλείο καθοδήγησης των σημερινών πιτσιρικάδων που επιθυμούν να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Είναι ένας πρώτης τάξεως πλοηγός για τα παιδιά που θέλουν μεγαλώνοντας να γίνουν επαγγελματίες και να ανακαλύψουν την μέθοδο του πρωταθλητισμού. Δεν έχω ιδέα ποια από τις επιθυμίες βάρυνε περισσότερο στη συνείδηση του κορυφαίου Ελληνα τερματοφύλακα, ποια ήταν η κινητήριος δύναμη στην απόφασή του να τολμήσει να εκτεθεί. Οσοι έχουν μπει στη διαδικασία να εκθέσουν τη βιογραφία, ή έστω ένα μέρος των βιωμάτων και της πορείας τους στη ζωή μπορούν να αντιληφθούν πόση γενναιότητα χρειάζεται αυτός που τολμά.

Εκτός των άλλων, αυτό το βιβλίο είναι ένα βοήθημα γι’ αυτούς που κάνουν διοίκηση στον επαγγελματικό αθλητισμό και ειδικά το ποδόσφαιρο. Κάνει την χάρη στον διευθυντή μιας ποδοσφαιρικής ΠΑΕ, που διαχειρίζεται και διευθύνει προσωπικότητες, οι οποίες είναι τα μεγαλύτερα ενεργά κεφάλαια της εταιρείας του, να του δείξει τα λάθη και τα σωστά των δύο μεγαλύτερων ελληνικών ΠΑΕ στο πεδίο αυτό, της διαχείρισης προσωπικοτήτων.

Εχει σημασία για τον ποδοσφαιρόφιλο, αλλά περισσότερο για τον εκκολαπτόμενο αθλητικό δημοσιογράφο, να σκύψει με ανοιχτό κεφάλι πάνω σε όλες τις αναφορές του Νικοπολίδη στις εμπειρίες που αποκόμισε πορευόμενος σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό από τη συναναστροφή με τα media και στις διαπιστώσεις του για την λειτουργία, την συμπεριφορά και τον ρόλο των media. Αν κάνει στον εαυτό του τη χάρη κανείς να διαβάσει το βιβλίο με ανοιχτό το παράθυρο του εγκεφάλου του, θα αντιληφθεί πολλά. Κι έχει πολύ νόημα να το επιχειρήσουν αυτό οι πιτσιρικάδες που σήμερα βάζουν στόχο να γίνουν αθλητικοί δημοσιογράφοι.

Θα αδικούσα πολύ το βιβλίο αν επιχειρούσα να σχολιάσω όσα αποφάσισε να γράψει σε αυτό ο Αντώνης Νικοπολίδης. Αν αυτό έχετε στο νου σας να κάνετε, μη το διαβάσετε. Θα πάει χαμένος ο χρόνος σας.

Είναι ευχή για τον ελληνικό αθλητισμό να «ζηλέψουν» μεγάλοι αθλητές τον «αγώνα της ζωής μου» του Αντώνη Νικοπολίδη και να βαδίσουν στα χνάρια του. Ακόμη και αν αποφασίσουν να το κάνουν και μόνο για να κλείσουν σωστά το κεφάλαιο της ενεργής αθλητικής ζωής τους, με μια τελευταία δημόσια εξήγηση. Κάθε τέτοιο βιβλίο είναι ένα βήμα προς τον κανονικό αθλητισμό. Εύχομαι να δω να γίνουν πολλά.

ΥΓ. Είναι περιττό, αλλά οφείλω να σημειώσω ότι ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, που βοήθησε τον Αντώνη Νικοπολίδη στη συγγραφή, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Εύχομαι κάποτε, όσο το δυνατόν με μεγαλύτερη έμφαση, να τονιστεί το μέγεθος της προσφοράς του στην αθλητική βιβλιογραφία. Όχι επειδή το έχει ανάγκη ο Χρίστος, αλλά επειδή επιτέλους σε αυτή τη χώρα η δημοσιογραφία πρέπει να δείξει στα παιδιά της τον σωστό δρόμο.

* Με την ευκαιρία, εύχομαι την καλύτερη επιτυχία στο «mvpublications» εγχείρημα, διότι είναι βέβαιο ότι η ελληνική αθλητική αυτοβιογραφία βοηθά τον ελληνικό αθλητισμό να γίνει, ή να ξαναγίνει καλύτερος και αυθεντικότερος.