Τα μεγάλα μυαλά δεν χωράνε εδώ

Είμαι από εκείνους που πιστεύουν πολύ στους ανθρώπους. Στη δύναμή τους. Στην ικανότητά τους. Στο μυαλό τους. Θεωρώ πως κάθε συνάντηση που είχα κατά τη διάρκεια των τριάντα ετών της ζωής μου, μ’ έχει αλλάξει –ελπίζω προς το καλύτερο.

Πριν από λίγους μήνες, το Σεπτέμβρη, είχα τη χαρά να συναντήσω για πρώτη φορά μία 25χρονη κοπέλα. Συναθλήτριά μου στη γυναικεία ομάδα μπάσκετ του Σπόρτιγκ. Ένα μικροσκοπικό πλάσμα που αν το συναντούσες στο δρόμο, θα έλεγες πως σίγουρα αυτό το «παιδί» αποκλείεται ν’ ασχολείται με τον αθλητισμό. Και δη με το μπάσκετ

Κι όμως τα μάτια της πετούσαν σπίθες. Η αντίληψή της στο παρκέ, ήταν απίστευτη. Είπα από μέσα μου, «αυτό το παιδί, έχει ‘κάτι’»

Την περασμένη εβδομάδα αποφάσισε να φύγει μόνιμα για το Παρίσι. Με βαριά καρδιά. Και με μεγάλη δυσκολία συναισθηματική, καθώς θα αποχωριζόταν τους δικούς της ανθρώπους. Την οικογένειά της. Τους φίλους της και φυσικά τις συναθλήτριές της.

Γεννήθηκε το 1986.
Έχει τελειώσει τη Σχολή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με Άριστα.
Η διπλωματική της βαθμολογήθηκε με Άριστα 10.
Έκανε μεταπτυχιακό στο Στρασβούργο.
Επέστρεψε και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στις Εφαρμοσμένες Μαθηματικές επιστήμες και επίσης η διπλωματική της βαθμολογήθηκε με Άριστα 10.
Συνέχισε το διδακτορικό της στο πανεπιστήμιο της Μασσαλίας σε συνεργασία με πασίγνωστη γαλλική εταιρεία τηλεπικοινωνιών.
Μιλάει απταίστως τρεις ξένες γλώσσες.
Είναι κάτοχος Πιστοποιητικού Mensa που σημαίνει ότι ο δείκτης ΙQ της ανήκει στο υψηλότερο 2% της Παγκόσμιας ευφυΐας.

Θα μου πεις γιατί τ’ αναφέρω όλα αυτά.

Γιατί έχω την ανάγκη να πω, πως δεν ένιωσα ότι απλά «χάνω» μία αγαπημένη μου φίλη και συναθλήτρια. Ένιωσα πολύ περισσότερο ότι ένας ακόμα ΧΡΗΣΙΜΟΣ άνθρωπος για τη χώρα μου, ένα πολύ ΙΚΑΝΟ και ΝΕΟ ελληνόπουλο, αναγκάζεται να αποχωρήσει για το εξωτερικό. Όχι γιατί το θέλει. Αλλά γιατί πρέπει.

Γιατί ΕΚΕΙ θα βρει δουλειά. Δουλειά πάνω στο αντικείμενο που σπούδασε. Γιατί ΕΚΕΙ θα αξιοποιήσουν τις ικανότητές της. Γιατί ΕΚΕΙ θα την εκτιμήσουν. Γιατί ΕΚΕΙ θα την ανταμείψουν όπως και όσο της αξίζει. Γιατί ΕΚΕΙ θα έχει την ελευθερία να δημιουργήσει. Θα την αφήσουν να αξιοποιήσει την ευφυΐας της η οποία ανήκει στο 2% παγκοσμίως.

Γιατί ΕΔΩ έστειλε παντού βιογραφικά και δεν υπήρξε απάντηση. Γιατί ΕΔΩ το διδακτορικό δεν είναι αρκετό ούτε για να εργαστεί ως υπάλληλος στο Σουπερ Μάρκετ, (που φυσικά σε καμία περίπτωση δεν το λέω υποτιμητικά). Γιατί ΕΔΩ ανήκει στη γενιά των 400 ευρώ, κι ας πάνε στα κομμάτια οι γνώσεις και η ευφυΐας. Γιατί ΕΔΩ ‘ευνουχίστηκε’.

Γι αυτό λυπάμαι λοιπόν. Γιατί εκτός από έναν αγαπημένο μου άνθρωπο, είδα ότι ένας ακόμη νέος, ικανός και έτοιμος για να προσφέρει, αναγκάζεται να φύγει από τη χώρα.
Γιατί τα μεγάλα μυαλά δεν χωράνε στην Ελλάδα

Με αποτέλεσμα να μένουν πίσω τα «σάπια», τα «βρώμικα», τα «εγωκεντρικά», τα «υπερήλικα», τα «αδηφάγα»
Που μόνο πίσω σε πάνε. Που δεν δέχονται νέες ιδέες. Που έχουν μάθει μόνο να «τρώνε». Που έχουν μάθει μόνο το πως να σου ρουφάνε το μεδούλι. Που δε χορταίνουν με τίποτα. Που θέλουν συνεχώς κι άλλο. Κι άλλο Αλλά παρ όλα αυτά παραμένουν κενά. Άδεια.

Ως πότε θα νιώθω αυτή τη θλίψη;

ΥΓ. Χάρις, καλό ταξίδι. Είμαι περήφανη για σένα.

ΥΓ. Εγώ ανήκω σε μία άλλη κατηγορία. Στην κατηγορία του «δε θέλω να φύγω επειδή ΕΣΕΙΣ μου το επιβάλλετε». Θέλω να μείνω να παλέψω, όχι για τα δικά μου όνειρα που είναι ήδη στον Καιάδα. Αλλά για των επόμενων γενεών που καταδικάσατε πριν ακόμα δουν το πρώτο φως του ήλιου Και είναι πολύ όμορφος ο ήλιος της Ελλάδας.. Το έχει αποτυπώσει καλύτερα ο Νίκος Πορτοκάλογλου

Τα καράβια μου καίω
τα καράβια μου καίω τα καίω
δε θα πάω πουθενά.

Μπρος στα πόδια σου κλαίω
μη μ΄ αφήσεις σου λέω σου λέω
να σ΄ αφήσω ξανά.

Κι ας μη μου ΄χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.

Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ΄βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.

Τα παιδιά στην κερκίδα
είναι η μόνη σου ελπίδα ελπίδα
πρωινός ουρανός

Σταυρωμένη πατρίδα
μες στα μάτια σου είδα -αχ είδα
της ανάστασης φως.

Όποιος σε δει
για μια στιγμή
δίχως του πένθους
το μαύρο μανδύα.
Θα ΄σαι εσύ
θεά γυμνή
η αμαρτία του
κι η τιμωρία.
Σαν οπτασία
για μια ζωή.