Μια ΑΕΚ εγκλωβισμένη στην ανευθυνότητα

Είχα την ατυχία να ζήσω από πολύ κοντά την περίοδο πλήρους απαξίωσης και ξεπεσμού που βίωσε η ΑΕΚ τη σεζόν 2003-2004. Την πλήρη αποδόμηση ενός οικοδομήματος που αν και είχε σαθρά θεμέλια, δεν είχε χάσει εξωτερικά τη λάμψη του (ποτέ δεν είχε γίνει μη υπολογίσιμος αντίπαλος) μέχρι τη στιγμή που άρχισε να ταράζεται συθέμελα…

Ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι ακόμη και κάτω από τις πιο ακραίες συνθήκες δεν θα φτάναμε να ζήσουμε ξανά τέτοιες εποχές. Δυστυχώς, όμως, επιβεβαιώθηκε η ρήση που θέλει την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Και δυστυχέστερα δικαιώθηκε η άποψη πως όταν συμβαίνει αυτό, επαναλαμβάνεται ως φάρσα… Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση που επικρατεί τη δεδομένη στιγμή στην ΑΕΚ. Μια ατελείωτη φάρσα, που δε βγάζει καν γέλιο…

Οι ποδοσφαιριστές της νιώθουν (και με τα δίκια τους) ότι δεν είναι υποχρέωσή τους, αλλά υποχώρηση, να υπερασπίζονται την αξιοπρέπειά της εντός γηπέδου. Μάλιστα, αν κάποιος εξ αυτών… γουστάρει, μπορεί να πάρει το αεροπλάνο και να «πεταχτεί» μέχρι την Ουκρανία, χωρίς η ομάδα να έχει συμφωνήσει για την παραχώρησή του. Κι αν «στραβώσει» η δουλειά, μπορεί να διεκδικήσει και το χειροκρότημα που δεν… πούλησε την ΑΕΚ.

Τα στελέχη της ΠΑΕ είναι στα όρια τους (όντας μήνες στο… περίμενε για τους μισθούς τους) και στην προσπάθειά τους να κάνουν υποτυπωδώς τη δουλειά τους, χάνονται στην αναζήτηση του ανθρώπου που θα τους δώσει τις κατευθύνσεις, μεταξύ πρώην, νυν και επόμενων αφεντικών που κυκλοφορούν εντός-εκτός και… επί τ’ αυτά. Και αν του τη δώσει κανενός, μπορεί αν γουστάρει να πάρει σβάρνα τα ΜΜΕ για να κράξει τους ανωτέρους του χρησιμοποιώντας –τσιτάτες ομολογουμένως- ιστορικές εκφράσεις.

Οι νυν μέτοχοι της εταιρείας παραμένουν κρυμμένοι, ο ένας πίσω από την απόσταση ασφαλείας που του προσφέρει η Νέα Υόρκη και ο άλλος στο ανθρώπινο τείχος που έχτισαν γι’ αυτών μια χούφτα άτομα που συγκεντρώθηκαν για να απολαμβάνουν από πιο κοντά την… τρέλα τους, πληρώνοντας κάτι παραπάνω και τελικά βρέθηκαν από το πουθενά να είναι συνιδιοκτήτες της ΠΑΕ. Και οι πρώην μέτοχοι δηλώνουν έτοιμοι να συνδράμουν οικονομικά όποτε η κατάσταση τους ζορίζει, αλλά στα ταμεία της ΠΑΕ δεν έχει μπει ευρώ…

Η τρέλα σε όλο της το μεγαλείο και σε όλα τα επίπεδα… Μια ομάδα χαμένη μέσα στην ανευθυνότητα, αφού δεν υπάρχει κανείς να σηκώσει το ανάστημά του και να αναλάβει την ευθύνη να εφαρμόσει ένα κάποιο σχέδιο εξόδου από αυτό το αδιέξοδο. Ένας συντονιστής που θα μπορέσει να εμπνεύσει. Όχι μόνο τον κόσμο, αλλά και τους εντός των τειχών.

Ο μόνος που δεδομένα έχει την ικανότητα να το κάνει (και αποδείχθηκε από το κλίμα που δημιουργήθηκε μόνο με την απλή επαναφορά του ονόματός του στο προσκήνιο), προσπαθεί με κάθε τρόπο (και ξοδεύοντας όλο τον προσωπικό του χρόνο) να βρει λύσεις, αλλά κρατάει το ενάμιση πόδι του εκτός, λόγω των ανοικτών πληγών που έχει ακόμη από το παρελθόν…

Όσο η ΑΕΚ παραμένει ακυβέρνητη, είναι σχεδόν απίθανο να βρει μια φόρμουλα να ξεπεράσει την κρίση που βιώνει… Αντίθετα, όσο πάει θα απαξιώνεται όλο και περισσότερο…