Καμμένοι γη

“Τι θα ψηφίσουμε;” Το ερώτημα των ημερών. Ποτέ άλλοτε δε θυμάμαι τέτοια αμηχανία του Έλληνα ψηφοφόρου μπροστά στην κάλπη. Ποτέ άλλοτε δε θυμάμαι τέτοια αβεβαιότητα, μπροστά στο αύριο. Ποτέ άλλοτε δε θυμάμαι τόσα και τόσο ετερόκλητα “μέτωπα”. Συνήθως, βεβαίως, ένα είναι το κεντρικό ερώτημα που καλείται κανείς να απαντήσει, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση με την επιλογή του. Κακώς. Επικοινωνιακώς. Προσχηματικώς. Αλλά έτσι συμβαίνει. Σε αυτήν την περίσταση, δυστυχώς, το μοναδικό ερώτημα είναι “με το μνημόνιο” ή “απέναντι”. Και αν είναι κανείς με τη μονοδρομιακή λογική του μνημονίου, η επιλογή είναι απλή: ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία κι έχει το κεφάλι του “ήσυχο”. Ελπίζω όσοι το κάνουν, να επιλέξουν τουλάχιστον νέα πρόσωπα. Όχι πως θα αλλάξει έτσι η πολιτική, αλλά καλό θα ήταν να τιμωρηθεί το πολιτικό προσωπικό που συμμετείχε ενεργά στην έως εδώ κατάντια.

Τώρα, εάν είσαι τοποθετημένος “απέναντι”, οι επιλογές αρχίζουν και γίνονται από φαινομενικά ενδιαφέρουσες, μέχρι σχιζοφρενικές. Η Αριστερά, δείχνει πανέτοιμη να αυτοκαταδικαστεί για άλλη μια φορά. Η παράταξη των χαμένων ευκαιριών, πιστή στην ιστορία της, προπονείται σκληρά για ακόμη ένα αυτογκόλ. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, θα ρωτούσε κανείς. Και για ΠΟΙΑ αριστερά μιλάμε; Το ΚΚΕ είναι αντιευρωπαϊκό κόμμα, οι Δημοκρατικοί του Κουβέλη ευρωπαϊστές και οι ΣΥΡΙΖΑίοι Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή “μέσα”, Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο “έξω” και Κυριακή το σκέφτονται Εκτιμώ που ο Αλέξης ζητά επιτέλους “ψήφο για να κυβερνήσει” κι όχι για να διαμαρτυρηθεί, αλλά αυτό ακριβώς είναι που με κατατρομοκρατεί κιόλας. Με ποια σαφήνεια σκεπτικού να κυβερνήσει, ποιο μέτωπο δυνάμεων και σε ποια βάση;

Είπα “κατατρομοκρατεί” και σκέφτηκα τη “Χρυσή Αυγή”. Το φολκλόρ του να ανθεί στην Ελλάδα των εκατομμυρίων θυμάτων της Κατοχής, των εκατομμυρίων μεταναστών σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, το (βρωμο)“λούλουδο” του νεοναζισμού και της ξενοφοβίας, έπαψε να είναι διασκεδαστικό, ξέφυγε από τα όρια του λυπηρού και φαντάζει στο μυαλό και την ψυχή μου πλεόν πολύ επικίνδυνο, ώστε να αγνοηθεί. Ξέρετε, αυτό το “αυγό”, επωάζεται στη θερμή αγκαλιά “νοικοκυραίων” και υμνητών της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. Και μιας που ο Καρατζαφύρερ, έχασε τα αστέρια του στο μεταγραφικό παζάρι, αυτό το ρόλο φιλοδοξεί να τον παίξει ο Πάνος Καμμένος. Που λέει καναδυό “θυμωμένα” πραγματάκια που ακούγονται σαν μουσική στα πονεμένα μας αυτιά, αλλά που εμένα τουλάχιστον δεν μπορούν να με κάνουν να ξεχάσω, ούτε από που έρχεται, ούτε πώς αναδείχθηκε (κεφάλαια, γάμοι σκοπιμοτήτων κλπ), στην πολιτική σκηνή.

Οι προσωπικές φιλοδοξίες της Ντόρας, της Λούκας και άλλων “παιδιών”, δε μπορούν να με συγκινήσουν, ακόμη κι αν είχαν καμουφλαριστεί, πίσω από ελκυστικό και σύγχρονο πολιτικό λόγο. Που ούτε καν το επιχείρησαν. Οι “Οικολόγοι” μέχρι σήμερα στην Ελλάδα, δεν έχουν επιδείξει, κάτω από οποιοδήποτε σχήμα, ούτε τη στοιχειώδη σοβαρότητα στον προσεκτικό καταρτισμό των ψηφοδελτίων τους, ούτε στην επιλογή των προσώπων και των πολιτικών που προβάλλουν, ούτε – κυρίως – συνέπεια, στη δράση και τις πρωτοβουλίες, ουσίας κι επικοινωνίας, που θα αναδείκνυαν μια αποτελεσματική και φρέσκια δύναμη παρέμβασης, έστω. Κάτι νεοπαγή κινηματικά μαζώματα τύπου “Πειρατές”, τα βλέπω με συμπάθεια για τη νεανική πνοή τους, αλλά έχω πολύ δρόμο ακόμη μέχρι να μετατρέψω τη διαμαρτυρία μου, σε τέτοιας μορφής, μονοδιάστατη ψήφο.

Με δυο κουβέντες κι επειδή πολύς κόσμος ρωτάει, “τι θα ψηφίσουμε”, δεν έχω απάντηση. Αναρωτιέμαι, όπως οι πιο πολλοί. Κατανοώ πως η αποχή, ευννοεί εκείνους που προηγούνται και που θα ήθελα να τιμωρηθούν, αλλά δεν είμαι και σίγουρος αν μπορώ να επιλέξω κάτι, ώστε να έχει έστω και στοιχειώδη ουσία η επιλογή μου. Επειδή δεν μπορώ να παραμείνω εγκλωβισμένος μόνο στο κεντρικό ερώτημα και να παραβλέψω πως η χώρα αναζητά και κυβέρνηση και όχι μόνο ευκαιρία να διαλύσει το παλιό και φαύλο κομματικό κράτος. Θέλω λοιπόν να βοηθήσω να αλλάξει η χώρα σελίδα. Ποιος θα με πείσει πως μπορεί να βρεθεί στο επίκεντρο της δημιουργίας νέων πραγμάτων; Να συγκεντρώσει κι άλλους, υγιέστερους χώρους, σε σχέση με αυτούς που μας κυβέρνησαν έως σήμερα, με προγραμματική εγγύτητα και συγγενή φιλοσοφία; Αυτό θα σκεφτώ μεχρι την 6η Μαΐου και όποιου η εικόνα μείνει καθρότερη στο τέλος μπροστά στα μάτια μου, θα τον κλείσω μες το φάκελο. Θέλω να αλλάξουμε δρόμο, αλλά και να αποφύγουμε, άλλα, επικινδυνότερα και πολύ πιο δύσβατα μονοπάτια.

Διότι αυτή τη φορά, εκτός του ότι την επόμενη μέρα, όποιοι κυβερνήσουν θα παραλάβουν ασυζητητί “καμμένη γη”, με ζώνουν και τα φίδια, που οι Καμμένοι, βρίσκουν έδαφος (δηλαδή γη) και τα κάνουν