Αποχαυνωμένος μπροστά από μία οθόνη. Παρέα με καφέ και την μοναξιά μου. Παράθυρο ανοίγει, παράθυρο κλείνει δίχως στην ουσία να δίνω καμία σημασία. Απλώς κοιτάζω, δίχως να βλέπω.
Είχα γράψει το παρακάτω κειμενάκι για την «Εξέδρα», το Μεγάλο Σάββατο του 2010. Το παραθέτω εκ νέου πρώτον επειδή επί του νοήματος δεν θα άλλαζα και πολλά, δεύτερον
Είμαι από εκείνους που πιστεύουν πολύ στους ανθρώπους. Στη δύναμή τους. Στην ικανότητά τους. Στο μυαλό τους. Θεωρώ πως κάθε συνάντηση που είχα κατά τη διάρκεια των τριάντα
Σκόρπιες εικόνες από την ποδοσφαιρική μου ανήλικη ζωή. Η ασπρόμαυρη τηλεόραση με την κεραία, που συνήθως δεν καθόταν καλά και την κουνούσαμε μέχρι να πιάσει σήμα και να
Φτηνά υπονοούμενα, εξυπνακίστικες μπηχτές, γκεμπελική προπαγάνδα, χυδαία δημοσιογραφία. Μετά το παιχνίδι του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό είχα γράψει αυτό. Μετά το παιχνίδι του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό δεν
Λένε πως η μισή Ελλάδα έχει κατάθλιψη. Αν το άκουγα από τα δελτία ειδήσεων θα έλεγα πως είναι ψέμα. Το ακούω όμως από ανθρώπους κάθε μέρα. Φίλους, γνωστούς
Μέρα με τη μέρα τα πράγματα στη χώρα μας γίνονται όλο και χειρότερα. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και το μήνυμα καθόλου αισιόδοξο. Μέσα σε όλο αυτό το χάος
Το δυσκολότερο επάγγελμα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι εκείνο της sex editor. Μη γελάτε. Η φίλη μου Ι. Σ που γράφει σε μηνιαίο, αντρικό περιοδικό, αυτό ακριβώς
