«Αν δεν κερδίσουμε, δεν θα τελειώσει» Είναι η δεύτερη φορά μέσα στην ίδια εβδομάδα, που άκουσα την ίδια φράση. Η πρώτη ήταν πριν πέντε μέρες, όταν έξω από
Μάρτης. Ο πρώτος μήνας της άνοιξης. Η έναρξη της εποχής που, παραδοσιακά, τρελαίνει τους Ελληνες και άλλους μεσόγειους λαούς. Μάρτης. Γδάρτης και παλουκοκάφτης, κατά το κοινώς λεγόμενο.
Ηρθαν έτσι τα πράγματα που το περασμένο Σαββατοκύριακο βρισκόμουν ανάμεσα στους 20.000 θεατές που απόλαυσαν τους αγώνες του κυπέλου μπάσκετ Ισπανίας στην Βαρκελώνη. Το περίφημο Copa del Rey
Ας μιλήσουμε σοβαρά και ας το παραδεχτούμε: Όλοι όσοι εμπλεκόμαστε με το επαγγελματικό μπάσκετ στην Ελλάδα, με οποιοδήποτε τρόπο, είμαστε τρελοί, για τα σίδερα, για να φοράμε μπλούζα
Ποιο ΝΒΑ ρε φίλε; Εδώ ο κόσμος καίγεται, τα νέα μέτρα έρχονται, η ύφεση βαθαίνει, το ελληνικό ποδόσφαιρο παραμένει ανυπόληπτο, οι Γιαννακόπουλοι κι Αγγελόπουλοι φεύγουν, ο Νίνης φεύγει
Η (μπασκετική) Ρεάλ προσέλαβε το περασμένο καλοκαίρι τον άσημο Πάμπλο Λάσο για την άκρη του πάγκου της, όχι μόνο διότι ο μπαμπάς του (Λάσο) είναι στο συμβούλιο της
Στην χώρα που το πτυχίο αποτελεί εθνική ονείρωξη και τα Proficiency στολίζουν εφηβικούς τοίχους παραδόξως τα χαμένα στην μετάφραση λάθη που κάνουμε στην αγγλική γλώσσα είναι πολλά. Ένα
Πίσω στο καλοκαίρι του 1985. Τότε που η Ελλάδα ήταν γεμάτη από αφίσες του Ανδρέα Παπανδρέου, το νέφος έπνιγε την πρωτεύουσα και ο Ντέιβιντ Στερν απολάμβανε τους πρώτους
Είναι βράδυ Κυριακής και στο αεροπλάνο της Ολυμπιακής, που μόλις έχει απογειωθεί από το αεροδρόμιο Μακεδονία της Θεσσαλονίκης με προορισμό το Ελευθέριος Βενιζέλος της Αθήνας, επικρατεί ηρεμία.
Η οικονομική κρίση, όσο και αν μας είναι δύσκολο να το παραδεχθούμε, έχει και καλή πλευρά. Ξαφνικά 14 Έλληνες προπονητές βρίσκονται στον πάγκο των 14 ομάδων της Α1.