O Θεός ποτέ δεν κοιμήθηκε! Άλλοι να ξυπνήσουν

*Του Νάσου Κατσώχη

Με τη νίκη της απέναντι στη Ρωσία, η Εθνική μας ευτυχώς αποστόμωσε όλους εκείνους που την θεωρούσαν ή την θεωρούν ακόμη αφενός ομαδούλα, και αφετέρου ένα διάλειμμα (για φραπέ) από τους αγώνες των ελληνικών συλλόγων, που παίζονται όλη τη χρονιά στην κατ’ ευφημισμόν Super League. Αποστόμωσε, θέλω να ελπίζω, τους αφελείς που εξακολουθούν να αναπαράγουν την αστεία ατάκα ‘’ο Θεός κοιμήθηκε το 2004’’.

Ακούω τόσα χρόνια ανθρώπους που προφανώς δεν έχουν κατανοήσει ακόμη το μέγεθος των επιτυχιών της, να αποστρέφονται την Εθνική: οι μεν ως συγκρότημα που έχει π.χ. περισσότερους πράσινους από ό,τι κόκκινους, ή περισσότερους ασπρόμαυρους από ό,τι κιτρινόμαυρους, οι δε επειδή, λέει, παίζει ο τάδε παίκτης –που τυχαίνει να έχει βάλει στην ομάδα τους μερικά γκολάκια στα ντέρμπι, ή να έχει κάνει εν θερμώ κάποια άσεμνη χειρονομία απέναντι στην κερκίδα τους, ή που είναι Νότιος ή Βόρειος (τι αμαρτία, κύριοι!)-.

Όλοι αυτοί πρέπει να καταλάβουν ότι, αν και είναι λογικό να συνδεόμαστε στενά συναισθηματικά με τον σύλλογο που υποστηρίζουμε, οφείλουμε να βάζουμε πάνω από όλα μια ομάδα, την Εθνική, εννοώ, στην οποία, Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ (και ανεξάρτητα από τις εκάστοτε προπονητικές επιλογές), αγωνίζονται άνθρωποι που μιλάνε τη γλώσσα μας . Άνθρωποι που μεγάλωσαν από Έλληνες γονείς: η επιχειρηματολογία δεν είναι εθνικιστική. Είναι απλώς ρεαλιστική. Είναι εθνιστική. Και, ακόμη πιο σημαντικό, οφείλουμε να παίρνουμε στα (πιο) σοβαρά τη ΜΟΝΗ ΟΜΑΔΑ, κακά τα ψέματα, που μας έχει προσφέρει μια τόσο μεγάλη διάκριση: παρόμοιά της, κατά τα φαινόμενα, πάρα πολύ δύσκολα θα μας δώσει οποιοσδήποτε ελληνικός σύλλογος απ’ αυτούς που βάζουν κάποιοι πάνω από την Εθνική.

Όσο αφορά τώρα ειδικότερα για την αναμέτρησή μας με τη Γερμανία, πέρα και από γραφικότητες και αστεία, που τα έχουμε ανάγκη στις μέρες μας (εννοώ τα περί ‘’Μέρκελ ετοιμάσου’’ κ.τ.λ. που αναπαράγονται στα social media κυρίως ) και πέρα από το ότι το ποδόσφαιρο συχνά –και εύλογα- έχει προεκτάσεις σε συμβολικό και πολιτικό επίπεδο, το να νικήσουμε τα ‘’Πάντσερ’’ είναι ασφαλώς πάρα πολύ δύσκολο. Φυσικά, τίποτε δεν αποκλείεται, αλλά Ό,τι και αν συμβεί, όμως, η νίκη επί της Ρωσίας –εκεί πρέπει να σταθούμε- κατά τη γνώμη μου αποτέλεσε έναν ακόμη άθλο αυτής της Εθνικής. Μια μνημειώδη υπέρβαση που δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ. Και παράλληλα, η ίδια επιτυχία ίσως σημαίνει την οριστική καταξίωσή -της ως μιας σοβαρής ομάδας –ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- σε εθνικό επίπεδο. Κι ας λένε ή ας γράφουν ό,τι θέλουν οι όποιοι κομπλεξικοί, εντός και εκτός επικράτειας. Ανάμεσά τους και γνωστοί αθλητικογράφοι. Που παρακολουθούν τόσα χρόνια μπάλα και δεν έχουν κατανοήσει ότι δεν είμαστε στην εποχή της πορτοκαλάδας και του 8-3 (για να θυμηθώ, έτσι τυχαία, ένα σκορ από αγώνα Μουντιάλ του1954).

Το ποδόσφαιρο, δυστυχώς, δεν είναι στις μέρες μας ένα παιχνίδι αλάνας όπου παίζουν απλοικά 22 πιτσιρίκια, βάζοντας καμιά δεκαριά γκολ, με άμυνες που μπάζουν από παντού. Ή που κάποιος απ’ αυτούς, αγνοώντας τους συμπαίκτες του, κάνει κατάχρηση και επίδειξη στα γκελ της μπάλας μέσα στο παιχνίδι (να γοητεύσει και λίγο τογκομενάκι που τον παρακολουθεί απέναντι). Πάνω από το θέαμα -δυστυχώς, αλλά έτσι είναι, το ξαναλέω- υπάρχει η ουσία. Το ποδόσφαιρο πλέον είναι πολυ-παραγοντικό: σύστημα, κινήσεις σκακιέρας, υπομονή, σθεναρή άμυνα, υπολογισμοί, και, καλώς εχόντων, γκολ. Πόσο μάλλον σε επίπεδο διοργανώσεων υψηλού κύρους. Μην απαιτούμε ποτέ από το ποδόσφαιρο μιας μικρής χώρας χωρίς σοβαρές αθλητικές υποδομές, όπως η δική μας, να βγάζει ΤΟΥΣ παικταράδες. Όλα αυτά τα χρόνια, η Εθνική μας έχει κάνει τα πάντα σε σχέση με το δυναμικό της: μια ομάδα χωρίς σταρ, αλλά ΟΜΑΔΑ. Πάνω από όλα. Με μέταλλο και ψυχή που δεν ανταλλάσσονται ούτε και με ένα αληθινό σταρ, ίσως.

Σεβασμός λοιπόν, και όχι γκρίνια για την Εθνική. Ακόμη και στα πολύ δύσκολα. Αρκετά με αυτούς που θυμούνται τη σημαία μετά τις νίκες μόνο. Αρκετά και με αυτούς που, την ώρα που παίζει η Εθνική, με την πλάτη στραμμένη στην τηλεόραση, πίνοντας φραπέ ή μπύρα, αναλώνονται σε μακρά συζήτηση για τηναδειοδότηση της ομάδας τους και τον προυπολογισμό τς διοίκησής της. Και αρκετά, τέλος, και με όσους με την πρώτη ήττα σπεύδουν να κατασπαράξουν παίκτες και προπονητή. Κριτική ναι, αλλά χωρίς αντιφάσεις, χωρίς χυδαιότητα, χωρίς οπαδικές παρωπίδες. Και πάνω από όλα, μέτρο και αντικειμενικότητα. Μας έχουν λείψει

Ο Νάσος Κατσώχης έχει γράψει το βιβλίο ‘Οπαδοί εν χορώ:προσέγγιση στα συνθήματα των Ελλήνων οπαδών’. Εκδόσ. Αφων Κυριακίδη α.ε., Θεσσαλονίκη