Δεν είναι δα και φάρμακο το ποδόσφαιρο…

Το τηλέφωνο συνέχεια δίπλα στο μαξιλάρι… Χτυπάει. Στις 3 τη νύχτα. «Διανυκτερεύετε;» «Μάλιστα, πείτε μου θέλετε κάτι επείγον;» «Θέλω να μην γίνω ακόμα πατέρας…» Το χάπι της επόμενης μέρας. «Σας ανοίγω…»

Το ξύπνημα θα μπορούσε να είναι πολύ πιο σκληρό. Για ένα παιδάκι, που έχει ανάγκη από κάποιο φάρμακο. Ή για κάποιον που μέσα στη νύχτα, χρειάστηκε να επισκεφτεί το νοσοκομείο.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είχατε την τύχη να περάσετε πολλές ώρες σε ένα φαρμακείο. Γράφω τύχη, διότι θεωρώ ότι πρόκειται για ένα τεράστιο μάθημα ζωής. Το φαρμακείο της γειτονιάς για τους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους, αποτελούσε πάντα το στέκι της ασφάλειάς τους. Νιώθουν σιγουριά μέσα σε αυτό. Εχουν έναν άνθρωπο απέναντί τους στον οποίο μπορούν να πουν τα σωθικά τους. Ξεκινώντας από την υγεία τους και φτάνοντας μέχρι τις πιο κρυφές καταστάσεις της ζωής τους. Μέχρι τώρα δεν το γνώριζα…

Σε αυτή τη συμβίωσή μου με μια φαρμακοποιό, άκουσα πολλές συζητήσεις καθόλου ευχάριστες. Αντιμετώπισα τον τελευταίο καιρό πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για τα φάρμακά τους. Που πάνε στα ταμεία τους και φεύγουν άπραγοι. Που δεν έχουν να δώσουν καν για τη συμμετοχή ή για το γάλα του παιδιού τους.
Είδα ανθρώπους να έχουν ανάγκη πολύ ισχυρά φάρμακα για να καταφέρουν να συνεχίσουν. Εμαθα και για κάποιους που τελικά δεν τα κατάφεραν. Συνειδητοποίησα ότι αυτό το «υγεία πάνω από όλα» δεν είναι τελικά όσο κλισέ πίστευα.

Είδα την πολύ φυσιολογική αγωνία του πιτσιρικά για το αν το χάπι της επόμενης μέρας, που εξαντλείται τις ημέρες της εφημερίας, είναι αποτελεσματικό. Χάρηκα για κάποιους που με χαμόγελο διάλεγαν το καλύτερο μπιμπερό για το νεογέννητο παιδάκι τους. Ακουσα μαζί με τους ασθενείς τις συμβουλές της φαρμακοποιού για να αισθανθούν λίγο καλύτερα. Από το πιο απλό, για να περάσει ο πονόλαιμος ή ο πονοκέφαλος μέχρι το πιο περίπλοκο. Είδα νεαρούς να παίρνουν σύριγγες ινσουλίνης, που ο φαρμακοποιός είναι υποχρεωμένος να χορηγήσει ακόμη και χωρίς χρήματα και ταράχτηκα.

Και κυρίως, σκέφτηκα ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, μετά το φαρμακείο αν θέλουν να περάσουν καλά, ίσως ανοίγουν την τηλεόρασή τους και παρακολουθούν ποδόσφαιρο. Τσαντίζονται με την ομάδα τους ή τον αντίπαλο, πανηγυρίζουν ή ψιλοστενοχωριούνται, βρίζουν και λίγο τον διαιτητή και αλλάζουν την ψυχολογία τους.

Συνειδητοποίησα ότι όλοι εμείς που ασχολούμαστε επαγγελματικά με τον αθλητισμό, κυρίως με το ποδόσφαιρο, (πρέπει να) φροντίζουμε για τη διασκέδαση του κόσμου. Για κάποιες διαφορετικές δεύτερες στη ζωή του στιγμές. Για αυτό και εκνευρίζομαι όλο και περισσότερο όταν πιάνω τον εαυτό μου να πιστεύει ότι ασχολείται με πιο σοβαρά πράγματα από ό,τι στην πραγματικότητα αυτά είναι…