Γίναμε σαν τους παράγοντες με τα ακαταλαβίστικα ονόματα

Σκόρπιες εικόνες από την ποδοσφαιρική μου ανήλικη ζωή. Η ασπρόμαυρη τηλεόραση με την κεραία, που συνήθως δεν καθόταν καλά και την κουνούσαμε μέχρι να πιάσει σήμα και να δούμε τον αγώνα. Ηταν τόσο σπάνιο, που ούτε τα… αράουτ (τι θυμήθηκα) δεν θέλαμε να χάσουμε.

Το πολιτισμικό σοκ που έπαθα ανεβαίνοντας τα σκαλιά της καταπακτής, για να πάρω για πρώτη φορά θέση στην εξέδρα ενός γηπέδου. Ηταν πολύ πράσινο. Ενιωσα όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες. Δεν σου πάει να βλέπεις τον Κωνσταντάρα και τον Ηλιόπουλο έγχρωμους…
Οι έντονες μυρωδιές από το χορτάρι. Η μία από το γρασίδι. Η άλλη δεν ήξερα τότε τι είναι…

Η πρώτη ερώτηση που έκανα ποτέ σε γήπεδο, μόλις ξαναβρήκα τη λαλιά μου. «Μπαμπά, γιατί δεν ακούγεται η περιγραφή;»
Το χάζι που έκανα στις ποδοσφαιρικές αναλύσεις των μεγάλων. Καφεδάκι λίγο πριν το ματς, ουζάκι λίγο μετά. Ποιος θα παίξει, πώς το έβαλε, γιατί έκανε σουτ και δεν έδωσε στον Μαύρο…
Εκείνο που δεν θυμάμαι ποτέ σε αυτές τις συζητήσεις ήταν να ακούσω κάποιο όνομα που δεν ήξερα. Διότι ήταν όλοι τους ποδοσφαιριστές. Και αυτούς – αχ αυτά τα χαρτάκια της Panini – τους ήξερα όλους!
Δεν θυμάμαι καμία συζήτηση των μεγάλων για κάποιον που δεν γνώριζα, ώστε να πρέπει να ρωτήσω. «Ποιος είναι αυτός θείε;» «Ο διαιτητής…» «Και ο άλλος με το μεγάλο όνομα;» «Ο πρόεδρος…»

Πρόσφατα ρώτησα ένα παιδάκι, πάνω κάτω της ηλικίας που ήμουν εγώ όταν έπαιρνα αυτές τις πρώτες, σκόρπιες ποδοσφαιρικές εικόνες. «Τι ομάδα είσαι;» «ΠΑΟΚ». Και όταν μεγαλώσεις σε ποιον θέλεις να μοιάσεις;» «Στον Ζαγοράκη». Χαμογέλασα, αλλά ο πιτσιρικάς απλώς με είχε πλανέψει…
Διότι μετά ρώτησα ένα δεύτερο παιδάκι. «Τι ομάδα είσαι;» «Ολυμπιακός». «Εσύ σε ποιον θέλεις να μοιάσεις;» «Στον Μαρινάκη…» «Εσύ που είσαι Παναθηναϊκός;» «Στον Πατέρα». «Κι εσύ;» «Εγώ είμαι ΑΕΚ, δεν ξέρω…» Αφού τώρα είμαστε εμείς οι μεγάλοι, μάλλον από εμάς θα τα έμαθαν αυτά οι πιτσιρικάδες… Για να είμαι ειλικρινής άκουσα 2-3 να λένε για Μιραλάς και Λέτο. Τον Σισέ τον ξέχασαν κιόλας…

Σε τι άλλαξε, λοιπόν, το ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία 30 χρόνια; Θυμάμαι και τότε ξύλο στις εξέδρες (που ήταν και πιο γεμάτες) και ΜΑΤ. Θυμάμαι και τότε λάθη των διαιτητών. Θυμάμαι και τότε βρισίδι και μπινελίκι. Υπήρχαν και τότε όλα τα στραβά κι ανάποδα. Και βέβαια, υπήρχε και χορτάρι…

Θυμάμαι επίσης να υπάρχουν και τότε δημοσιεύματα για τρομερές κόντρες με την ΕΠΟ. Για φοβερές μάχες μεταξύ παραγόντων με ακαταλαβίστικα στο μυαλό μου ονόματα. Τι δεν θυμάμαι να υπάρχει; Εστω και ένας από τους φίλους μου που να θέλει να μοιάσει σε αυτούς όταν μεγαλώσει. Να τι άλλαξε τελικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο και έγινε έτσι! Ότι μας κατάφεραν όλους μας λίγο πολύ να τους μοιάσουμε…