Όταν η βία έγινε mainstream

Παρασκευή μεσημέρι πηγαίνω στα γραφεία του Παναθηναϊκού να παραλάβω την διαπίστευσή μου. Καθώς αποχωρώ από το γραφείο τύπου και με την πλάτη γυρισμένη ακούω κάποιο, νομίζω απευθυνόταν σε εμένα, να λέει: «την Κυριακή θα πέσει ξύλο». Γύρισα, κανείς δεν με κοίταζε, κανείς δεν ξαναμίλησε και εγώ δεν ρώτησα. Δεν νομίζω πως ήταν μια προτροπή για την ασφάλεια μου, δεν νομίζω πως ήταν καν απειλή. Περισσότερο μια πολεμική ιαχή. Σε κάποιο πεζοδρόμιο δεν θα με ενοχλούσε, αλλά γαμώ το κέρατό μου σε Γραφείο Τύπου βρισκόμουν.

Φυσικά απόψε έπεσε ξύλο. Σιγά το πρωτοσέλιδο; Ποιος δεν το γνώριζε να σηκώσει το χέρι. Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι τις δηλώσεις απέχθειας υπάρχει μεγάλος δρόμος. Κι αυτός ονομάζεται υποκρισία, που δεν αντιστοιχεί σε κανέναν ταχυδρομικό κώδικα. Όταν Μώραλης και Γόντικας μετά τη συνάντησή τους με την αστυνομία έκαναν δηλώσεις γεμάτες σκοτεινά μηνύματα, όταν οι οργανωμένοι του Παναθηναϊκού έβγαζαν ανακοινώσεις προειδοποιώντας και στα twitter οι followers σκάρωναν λογοπαίγνια ποιος αλήθεια όχι εκπλήσσεται, αλλά ενοχλείται από την διακοπή του ντέρμπι; Η αστυνομία, οι παραβάτες, οι ομάδες, οι φίλαθλοι, ή εγώ; Όλοι συμμέτοχοι σε ένα πραγματικά στημένο παιχνίδι, που φυσικά πολύ λίγη σχέση έχει με το ποδόσφαιρο. Απλά αυτήν την καραμέλα θα μασουλάνε οι opinion makers τις επόμενες μέρες, όμως πλέον λίγοι φοράνε ωτοασπίδες.

Σε μια Ελλάδα που έχει χάσει το βηματισμό της η βία θα μπορούσε να είναι και απάντηση. Η παραβατικότητα, η βίαιη εκτροπή, το κάψιμο και το γκρέμισμα θα μπορούσε να είναι εξιλέωση, τιμωρία, εν τέλει λύση.
Όταν όμως τα καμένα στην Αθήνα, η στρατικοποίηση των Εξαρχείων, το γιαούρτωμα των πολιτικών και η διακοπή ενός αγώνα ακούγεται σε όλους μας –και δικαίως- είδηση βαρετή, αναμενόμενη, κουραστική τότε αυτό σημαίνει πως η βία έγινε… mainstream. Και τίποτα mainstream δεν μπορεί να φέρει αλλαγή, πόσο μάλιστα να οδηγήσει σε μια επανάσταση.

Η βία ως απάντηση στη βία των πολιτικών αποφάσεων θα είχε νόημα, αν δεν εξυπηρετούσε τις κυβερνήσεις. Την τελευταία διετία αποδείχτηκε πως ακριβώς αυτό συμβαίνει. Τα καίμε και μετά αποπροσανατολισμός, μελοδραματισμός, κατηχητικό, τρομοκρατία.

Το ξύλο το δοκιμάσαμε, μήπως ήρθε η ώρα γυμνοί, με γαρύφαλλα στα αυτιά να αρχίσουμε να κυνηγιόμαστε στους δρόμους; Αυτή τη διαδήλωση πως θα την καταστείλουν; Με προφυλακτικά;